Sloth Sanctuary

Niezwykłe miejsce na mapie Kostaryki znajdujące się niedaleko Parku Narodowego Cahuita, w prowincji o wdzięcznej nazwie Limon. 

Sanktuarium leniwców (Sloth Sanctuary) jest ostoją, szpitalem dla wszystkich tych zwierząt, dla których przeżycie bez opieki człowieka byłoby niemożliwe. Schronienie znalazły tam m.in. ślepe i poranione leniwce. Cóż im zagraża? Głównie działalność człowieka (zdarza się, że leniwce mylą konary drzew z liniami wysokiego napięcia) oraz drapieżniki (w Kostaryce występują m.in. ptaki łase na ich mięso).

 

 Toalety w Sanktuarium 

Wiele, wiele tysięcy lat temu leniwce wyglądały trochę inaczej- przed Sloth Sanctuary

Przybywający do sanktuarium turyści niestety ale nie mogą liczyć na bliższy kontakt ze zwierzęciem (powód- kontakt z ludzką skórą, znajdującymi się na niej bakteriami, ponoć szkodzi leniwcom. Szczerze mówiąc bardzo sceptycznie przyjęłam to wyjaśnienie przewodnika, jednak do tej pory nie udało mi się zweryfikować tych informacji). Pozostaje obserwacja zwierząt, które znajdują się w specjalnych boxach, w dwóch oddzielnych salach. Pierwszy box jest domem dla mniejszych, drugi dla większych osobników (powyżej 2 lat). Te, które żyją w Sanktuarium poznają swoich opiekunów po zapachu. Niestety ale nie ośrodek nie działa na zasadzie przejściowego domu, szpitala dla podratowania zdrowia leniwców. Powrót na wolność nie jest możliwa. Zwierzęta przyzwyczajone do opieki człowieka, nie poradziłby sobie wracając na wolność.
Gatunków jest sporo, jednak zarówno w Sanktuarium, jak i na terenie parków narodowych Kostaryki spotkać można dwa- trójpalczaste (przednie kończyny zakończone mają trzema placami, tylne-dwoma) oraz dwupalczaste (przednie i tylne kończyny z dwoma palcami). Ale to nie jedyna cecha, która rozróżnia te dwa gatunki. Przykładowo leniwce dwupalczaste są świetnymi pływakami, natomiast trójpalczaste pływać nie potrafią.

Generalnie rzecz biorąc leniwce jak sama nazwa wskazuje są zwierzętami bardzo powolnymi. Prowadzą tryb nadrzewny, żywiąc się liśćmi, pędami oraz kwiatami. Niemal cały czas spędzają wisząc głową w dół. Śpią nawet do 22 godzin, schodzą na ziemię co 7-8 dni głównie w celu zmiany drzewa oraz defekacji. Tak rzadkie wydalanie możliwe jest dzięki bardzo niskiemu tempu metabolizmu. Niskiemu metabolizmowi leniwiec zawdzięcza też bardzo niską, jak na ssaka, temperaturę ciała wahającą się w przedziale od 24 do 33 °C. Co ciekawe osobnicy tego gatunku posiadają aż 4 żołądki.

Leniwce nie potrafią sprawnie poruszać się po ziemi stąd są łatwym łupem dla drapieżników. Jedynie pełzną po ziemi przy pomocy pazurów (z szybkością do 7 m/min). Leniwiec dwupalczasty osiąga długość ok. 60 cm, a jego waga wynosi ok. 9 kg. Nie ma ogona, natomiast ma lokatorów- w futrze leniwców bytują na stałe 4 gatunki chrząszczy i 9 gatunków ciem. Leniwiec trójpalczasty jest trochę lżejszy- waży ok. 5 kg. Ma szczątkowy ogon. Zwierzęta dożywają do 17-19 lat. Osobiście uważam, że jego ''wyraz twarzy'' jest znacznie milszy niż dwupalczastych. Dowód poniżej :)

 Leniwiec dwupalczasty

Leniwiec trójpalczasty

"Bo im dalej, tym lepiej" P.