Parara Puru

Na blogu pojawia się nowa kategoria: Ze świata. Trochę eksperyment ale mam nadzieję, że będzie udany :). W zakładce znajdą się oczywiście ciekawostki z różnych zakątków świata. Czasem z Panamy, Wenezueli, a może nawet ze Sri Lanki. 

Pierwszy o Panamie, którą stosunkowo niedawno odwiedziłam i myślę, że jeszcze coś o niej pamiętam. Wioska Parara Puru, czyli w odwiedzinach u Indian Embera. Żeby się tam dostać na pewno potrzebna będzie łódka, wąska ale stabilna. Ubrani w kapoki czeka Was półgodzinny rej po rzece Charges (jest to również teren parku narodowego o takiej samej nazwie). Indianie Embera przywędrowali tam z terenów prowincji Darien znajdującej się przy granicy z Kolumbią. Dlaczego jednak Embera? Nazwa związana jest z językiem, którym  mieszkańcy wioski się posługują. Język ten nazywa się właśnie embera. Samo słowo ma wiele znaczeń: ludzie kukurydzy, przyjaciel. Które jest bardziej poprawne, tego niestety nie jestem w stanie stwierdzić.

Mimo, iż mieszkają w pewnej enklawie, odosobnieniu od zupełnie innego świata, który ujrzeć możemy w niedalekiej Panama City, Indianie Embera chętnie adaptują zupełnie niepasujące nam przedmioty. Wódz Indian z komórką? Bardzo proszę. Chociaż na przywitanie zobaczycie raczej grupkę mężczyzn śpiewających i grających na różnych instrumentach. Z drugiej jednak strony tylko jeden mieszkaniec (na ok. 50 osób) Parara Puru miał możliwość skończyć studia. Indianie nie wyruszają raczej do miasta. No chyba, że po pieluchy dla dzieci bądź inne środki higieniczne. Na pewno jednak nie po lekarstwa. Ponoć te, które sami wytwarzają są dużo skuteczniejsze. Patrząc również na ich wygląd często możemy znacznie zaniżyć ich wiek. Ponadto znaczny odsetek dożywa blisko lub nawet ponad sto lat. 
Po przywitaniu czeka Was oczywiście oprowadzenie po wiosce (na mapie Panamy i parku takich wiosek jest całkiem sporo). Kolejno opowieści wodza i obiad rozumiany jako pieczona ryba podana w liściu bananowca, a na deser owoce i tańce z Indianami. 
Czytając inne blogi bądź reportaże z Parara Puru (dodam, że większość bardzo dobrych), zauważyłam dwie istotne sprawy. Pierwsza - większość blogerów podkreśla o otwartości, optymizmie i przyjaznemu nastawieniu Indian Embera w stosunku do turystów. Muszę z tym polemizować. Dla mnie (i moich współtowarzyszy) wyglądali na zniesmaczonych naszą obecnością. Totalny brak entuzjazmu i tej radości, która biła od innych napotkanych gospodarzy państw Ameryki Łacińskiej. Wspólna zabawa i pokazy tańca deszczu też były wymuszone. Nie wykazali również inicjatywy w handlu rękodziełem (ceny wysokie; Indianie Embera twierdzą, że dzień pracy przy wytwarzaniu rękodzieła to równowartość 1$). W moim odczuciu stwierdzam, że wizyta należała do średnio udanych. 
Druga sprawa tyczy się przeczytanych komentarzy. Sporą liczbę czytelników poniosła wizja egzotycznego, wolnego od konsumpcyjnego trybu życia, w którym chcieliby spędzić resztę swoich dni. Utopia ale utożsamiam się z nimi. Na pewno nie jest to łatwy świat. Zwłaszcza dla nas, wychowanych na innej ziemi, wśród licznych "dobrodziejstw" cywilizacji. Ale znam takich, którzy spróbowali. Odzyskali szczęście a nawet zyskali coś więcej - miłość :). 
A i może rzecz trzecia - dzieci. O wiele spokojniejsze, niż dzieci Europy, wychowane często przez smartphone'y i laptopy. Podczas mojego spaceru po wiosce podbiegła do mniej mała dziewczynka. Przytuliła się i złapała za rękę. Chodziła za mną kilka minut. Na koniec mojego pobytu chciałam poczęstować ją słodyczami z Polski. Wyciągnęłam z torebki paczkę jakiś łakoci i wręczyłam, pokazując ruchem ręki, żeby podzieliła się z innymi dziećmi. Spokojnie podeszła może do koleżanek, a może do sióstr, rozpieczętowała paczkę i poczęstowała innych. I ten obrazek miałam do końca wczasów. Szczególnie często odtwarzał się w mojej głowie, kiedy turyści z grupy kolejny dzień z rzędu awanturowali się i wymuszali zmianę hotelu na "bardziej luksusowy". 

Linki do poszerzenia wiedzy o Indianach Embera:  



O, a tu kilka zdjęć nam się wkradło :) 

Wyruszamy w drogę









Dla porównania do wysokich nie należę :)





Indiańskie dzieci

Obiad w przygotowaniu :)

"Bo im dalej, tym lepiej" P.
 
Lokalizacja: Parara Puru

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Heca na granicy

Podróżowanie to przekraczanie granic. Zawsze w przenośni, a czasem i dosłownie. Co granica to inne zwyczaje i przepisy. Zdecydowanie najbardziej dziwaczna i zarazem stresująca sytuacja spotkała mnie podczas przekraczania granicy omańsko - emirackiej. Ale wszystko po kolei.  Zacznijmy od tego, że przed wylotem bardzo żywo i intensywnie interesowałam się przepisami panującymi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Wiedziałam o tym, że pewne leki nie są tam mile widziane. Czytałam wiele wpisów na innych blogach, forach. Dostałam się nawet na stronę, na której są wypisane wszystkie substancje zakazane w tym państwie. A chodzi głównie o silne leki przeciwbólowe (z kodeiną) oraz leki psychotropowe. Dziś już wiem, że lek "Ketonal" raczej celnikom by się nie spodobał. Co do innych leków pewności nie mam. Wzięłam wszystko co było mi niezbędne (a więc: leki przeciwbólowe typu "Ibuprom", leki przeciwgorączkowe, opatrunki, aerozol na katar, tabletki do ssania przy bólu gardł...
Czytaj więcej

Jak się ubrać do meczetu - z cyklu zakutani po uszy

Obraz
Ponoć jest taki jeden, jedyny dzień, w którym każda kobieta wie co na siebie założy - a jest to dzień jej ślubu... Nie, zdecydowanie się z tym nie zgadzam. Kobieta musi wiedzieć czym się przyodziać wybierając się do dwóch iście ważnych miejsc - Meczetu Szejka Zayeda w Abu Dhabi oraz Meczetu Sułtana Qaboosa w Omanie.  Wertowałam blogi i fora, przeglądałam strony owych meczetów, pytałam znajomych, aż wreszcie zasięgnęłam opinii pracowników biura podróży. Zamiast mieć pewność, nabierałam coraz więcej wątpliwości. Wiedziałam, że ma być skromnie oraz "do kostek". A co z kolorami, wzorami i fakturą? Kontrolę ubioru przed wejściem przeszłam jak po maśle, stąd doradzam:  1. W przypadku kobiet rękaw zakrywający nadgarstki, nogawki do kostek (może to być spódnica, spodnie bądź też sukienka), włosy zakryte. U panów trochę więcej swobody - koszulki polo z krótkim rękawem są ok. 2. Pod żadnym pozorem kolor biały nie jest dobrym pomysłem (u panów też) - uznawany jest bowiem za p...
Czytaj więcej

Skoki śmierci

Obraz
Acapulco to nie tylko hotele, plaże i rezydencje sław. Powyżej zocalo, czyli głównego placu w mieście znajduje się La Quebrada (co oznacza “urwana skała”). Pięć razy w ciągu doby odbywają się z niej skoki do wody. Osobiście uczestniczyłam w skokach wieczorową porą a mimo tego tłumy były niemiłosierne. Skoczków nazywa się Clavadistas (od hiszpańskiego clavar czyli gwóźdź). Dlaczego skoki przyciągają tłumy i czemu nazywa się je skokami śmierci? Skała La Quebrada znajduje się w małej zatoczce. W czasie przypływu woda ma tylko i wyłącznie 3,5 m głębokości! Clavadistas muszą zatem dokładnie wiedzieć kiedy wykonać skok, w przeciwnym wypadku grozi im śmierć. Skaczą z różnych wysokości w zależności od stopnia zaawansowania. Przed każdym oddanym skokiem modlą się oczywiście do Matki Boskiej z Guadalupe (na skale znajduje się mała kapliczka). W czasie swojej podróży po Meksyku miałam okazję oglądać film o Clavadistats. Okazało się, że skaczą nie tylko mężczyźni. Jedną z odważnych ...
Czytaj więcej